Het is lang geleden dat ik met zoveel gezonde spanning naar een trainingslocatie reisde. Vandaag was dat niet zo raar, aangezien ik deze dag de eerste training ging geven van een project waar ik al vier jaar mee bezig ben samen met collega Sanne Kanselaar. Wat startte met een inventarisatie onder gescheiden ouders (van kinderen met en zonder handicap) eindigde met de conclusie dat veel ouders worstelen met de reacties vanuit hun sociale omgeving. Daarop volgde de ontwikkeling van een trainingsopzet, het uittesten van onderdelen op jongeren die zelf een beperking ervaren en het zoeken naar een organisatie die deze training wilde inzetten. De Nederlandse Vereniging voor Autisme was direct enthousiast. Samen is een projectplan opgesteld dat bij diverse fondsen is neergelegd. Na veel geduld kwam het verlossende woord: enkele fondsen wilden samen bijdragen aan het mogelijk maken van dit project. Toen konden we eindelijk de puntjes op de I zetten en een werkboek ontwikkelen. Nu kan ik alleen maar terugdenken aan een intensieve maar waardevolle dag waarin met een traan en een lach is gewerkt door ouders. Iedereen ging moe, voldaan en handvatten rijker naar huis. Een aantal reacties: “Ik had niet verwacht dat het zo hard werken zou worden”, “Ik ga anders luisteren naar wat mensen tegen me zeggen”en “Ik weet nu hoe ik ouders van vriendjes moet informeren.” Wij zijn vol energie naar huis gegaan en kijken nu al uit naar de trainingsdagen in het najaar.