
Een plaats in het OV
Pas stapte ik in een overvolle trein samen met mijn geleidehond. Reden: klein materieel en een wisselstoring waardoor veel mensen moesten omreizen. Ik liep zover mogelijk het gangpad in, legde mijn hond keurig tussen mijn benen en zocht zelf steun aan één van de hoofdsteunen van een stoel. Na vertrek maakt de conductrice excuses voor het ongemak en vraagt mensen die zitten voorrang te geven aan zwangeren, mensen met een handicap of die moeilijk ter been zijn. Daarop vragen de oudere mensen naast mij direct of ik wil zitten. Ik sta prima, mijn hond ligt prima en ik heb nog voldoende energie. Ik geef dus aan dat dit ditmaal niet nodig is met reden en bedank voor het aanbod.
Hierna volgt een gesprek over hoe snel mensen eigenlijk nog bereid zijn om op te staan voor iemand. Zelf merk ik dat dit erg wisselt. Omdat ik soms duizelig kan zijn of mijn geleidehond graag een rustige plek geef (lees: waar men niet over hem struikelt), probeer ik af en toe een zitplaats te vragen. Dat is echter best lastig als je niet ziet wie je aanspreekt en die jongedame die je op de gehandicaptenzitplaats hoort bellen, kan ook zomaar iets hebben. Daarbij komt dat als ik het vraag, het duidelijk is waarom ik het vraag. Heb je een onzichtbare beperking, dan wordt het nog ingewikkelder. Ik heb lang nagedacht en diverse strategieën uitgeprobeerd. Dit werkte bij mij, misschien helpt het jou ook verder.
Vraag eens: “Zit u hier met een reden of zou ik er mogen zitten?” of: “Is het voor u mogelijk om ergens anders te gaan zitten?”
Het liefst voeg je daar kort aan toe wat er gebeurt als je niet kunt zitten. Zeg bijvoorbeeld niet: “want ik heb ziekte X,” maar wel: “Als ik te lang sta, zak ik door mijn benen/wordt ik duizelig etc.”
Op deze manier krijg je wellicht begrip voor de reden waarom je om die zitplaats vraagt. En tja, nee heb je. Alleen als je vraagt, kun je “ja” krijgen.
Veel succes en deel hieronder je ervaringen of jouw tip.