Soms zijn er van die gebeurtenissen die je niet snel vergeet. Situaties waar je met een traan en een lach aan terugdenkt. Kort geleden was de negen-maandenbeurs. De plek voor jonge of aanstaande ouders om zich onder te dompelen in alles wat er te krijgen is voor hun kleintje. Ik ontving een appje van een goede vriendin: “De negen-maandenbeurs is weer gestart, zie ik net. Moest gelijk weer aan ons avontuur denken.” Terwijl ik het lees verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Tegelijk bedenk ik me hoe beschamend het was. En hoe waardevol het is als je daar samen de lol van kunt inzien.

Na goed overleg hadden we besloten samen naar de beurs te gaan. Ik met een kleintje van ruim vier maanden, Zij vijf maanden in verwachting. Waar ik doorgaans met een gevulde draagzak zou reizen, nam ik dit maal voor de uitzondering de kinderwagen mee. Dan kon mijn kleintje lekker slapen of spelen. Mijn vriendin zou de wagen rijden vanaf het station waar we elkaar troffen. Dat is zonder zicht echt niet te doen in zo’n mensenmassa. Waar zij de wandelwagen voortbewoog, wandelde ik mee met mijn geleidehond. We kennen elkaar al jaren en zijn er goed aan gewend dat medescholieren of mensen op straat ons nakijken of bekijken. De blikken op deze dag bleken toch wel heel schokkend. Mensen die in de wagen keken en vervolgens naar de buik van mijn vriendin met een blik van of een enkele keer zelfs de woorden: “Dat heb je snel gedaan….”   Bij de woorden: “Die is niet van mij,” volgt dan een blik van opluchting of “aha!”.  Wees mijn vriendin daarna echter naar mij met de woorden: “Die is van haar,” dan vielen er letterlijk monden open of verscheen er in ogen een paniekerig blik die zei: “Hoe ga ik hierop reageren?”  Een voorbeeld van hoe mensen in minder dan 10 seconden twee keer denken te weten hoe het zit en daarmee een enorm vooroordeel hebben over anderen. Oordelen die (even gechargeerd) impliceren dat je je onverantwoord voortplant of niet in staat zou zijn om een kind groot te brengen. Wanneer je niet stevig in je schoenen staat, kan dit hard aankomen.  En ook als je wel sterk hierin staat, komt het binnen. Het lukte ons gelukkig om, na ons er over verbaasd te hebben en even ontsteld te zijn, er de lol van in te zien. Het aantal mensen tellen die je aangapen of die tegen anderen opbotsen omdat ze jou nakijken.  En steeds sneller hoorde ik mijn vriendin preventief communiceren: ”Ik zie je denken, maar deze is van mij (wijzende naar haar buik) en die is van haar (wijzende naar mij) en ja, dat kan prima!” Dat dan wel op een vriendelijke toon met een glimlach.  Soms bleven het verraste gezichten, andere keren ‘aha’s’ of soms een geïnteresseerde vraag.  En soms, soms kan net even te hard praten ook zeer verhelderend zijn. Ik was even alleen bij een stand aan het informeren toen ik goed hoorbaar achter me hoorde: “Martien, je kind huilt, die heeft jou nodig.” Dan kun je je gegeneerd voelen als het stil om je heen wordt, je kan ook weglopen en daarna heel smakelijk lachen om al die verbaasde hoofden die zien dat het kindje kalmeert in jouw armen.

Ken jij ook van dergelijke (genante) situaties waar je stiekem ook de lol van kunt inzien?